Ο πιο πετυχημένος οδηγός ράλι όλων των εποχών, ο κάτοχος κάθε πιθανού κι απίθανου ρεκόρ στον κόσμο του WRC και συνάμα ο άνθρωπος που άλλαξε τα στάνταρ επαγγελματισμού στο άθλημα και είναι συνάμα ένας από τους μεγαλύτερους οδηγούς όλων των εποχών στο motorsport, ακούει φυσικά στο όνομα Sébastien Loeb.
Ο Sébastien Loeb είναι ο κορυφαίος οδηγός αγώνων ράλι όλων των εποχών. Από άποψη στατιστικών αναμφισβήτητα, ειδικά από την στιγμή που ο συμπατριώτης του και πάλαι ποτέ άσπονδος φίλος του,
Sébastien Ogier, αποφάσισε να αποσυρθεί από τους αγώνες ράλι στο τέλος της επόμενης σεζόν, πιστοποιώντας πως ο Αλσατός θα παραμείνει ο ρέκορντμαν σε απόλυτο αριθμό παγκοσμίων πρωταθλημάτων. Ο Sébastien Loeb βέβαια είναι συνάμα πολλά περισσότερα από αυτό. Θα μπορούσε κάλλιστα να καταταχθεί στα βιβλία της συλλογικής ιστορικής μνήμης ως ένας από τους καλύτερους οδηγούς αγώνων που εμφανίστηκαν ποτέ.
Ο Γάλλος, εξ Αλσατίας ορμώμενος, Sébastien γεννήθηκε 45 και πλέον χρόνια πριν, στις 26 Φεβρουαρίου 1974 στην πόλη Haguenau. Ασχολήθηκε με την ταχύτητα σχεδόν τυχαία, ως μαθητευόμενος ηλεκτρολόγος μηχανικός στην εταιρεία Socalec, κοντά στο σπίτι του, σε ηλικία 20 ετών. Την αμέσως επόμενη χρονιά άφησε το σπουδαστικό του αντικείμενο και ασχολήθηκε πια αποκλειστικά με τους αγώνες ράλι. Τρία χρόνια αργότερα μάλιστα συμμετείχε στο Γαλλικό πρωτάθλημα ράλι με Citroën Saxo και έχοντας ως μέντορα τον Guy Fréquelin, αγωνιστικό διευθυντή της αγωνιστικής ομάδας της Citroën που προετοιμαζόταν για την συμμετοχή της στο παγκόσμιο πρωτάθλημα λίγα χρόνια αργότερα. Ο Loeb πήρε την προαγωγή για το Junior WRC το 2001, σε ηλικία πια 27 ετών και κατάφερε να εντυπωσιάσει μεμιάς σκοράροντας πέντε νίκες σε έξι αγώνες και παίρνοντας το πρωτάθλημα.
Πράγματι, το 2002 ήταν η χρονιά-πρόβα τζενεράλε για την Citroën, ενόψει της πλήρους ενασχόλησής της με το παγκόσμιο πρωτάθλημα από το 2003. Ο Loeb ηγήθηκε της προσπάθειας της ομάδας, μαζί με τον συμπατριώτη του, Philippe Bugalski και μάλιστα έφτασε μια ανάσα από την πρώτη νίκη της καριέρας του μόλις στον δεύτερό του αγώνα με αυτοκίνητο προδιαγραφών WRC, το Ράλι Μόντε Κάρλο, πρεμιέρα του πρωταθλήματος εκείνης της χρονιάς.Ο Loeb τερμάτισε πρώτος τον αγώνα, μία ποινή όμως που του είχε επιβληθεί την δεύτερη μέρα και για την οποία η Citroën δεν υπέβαλλε ποτέ ένσταση, τον έριξε τελικά στην δεύτερη θέση, πίσω από τον Tommi Mäkinen, ο οποίος κατέκτησε έτσι την τελευταία νίκη της καριέρας του στο WRC. Η ευκαιρία του Γάλλου βέβαια, δεν άργησε να ξαναέρθει και τότε εκείνος την «άρπαξε από τα μαλλιά». Στο Ράλι Γερμανίας ο Loeb έδωσε μάχη με τον Richard Burns, την οποία και τελικά κέρδισε, ανεβαίνοντας για πρώτη φορά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Το 2003, ο Loeb είχε πια την αύρα του ‘next big thing’ της παγκόσμιας σκηνής των αγώνων ράλι, με τους Carlos Sainz και Colin McRae να τον πλαισιώνουν στην dream team που είχε συντάξει η Citroën ενόψει της πρώτης της χρονιάς ως εργοστασιακή συμμετοχή. Ο Αλσατός μάλιστα, όχι απλά δεν είχε δεύτερο ρόλο, παρά κοίταξε στα μάτια και ξεπέρασε τελικά τους δύο πολύπειρους team-mates του και πρώην πρωταθλητές, παίρνοντας τρεις νίκες, σε Μονακό, Γερμανία και Ιταλία, έναντι μόλις μίας του Sainz και καμίας του McRae. Μάλιστα, έφτασε μια ανάσα κι από τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο, χάνοντάς τον τελικά για έναν βαθμό στο φινάλε της χρονιάς από τον Petter Solberg.
Την επόμενη σεζόν, κατέκτησε το πρωτάθλημα με μια καταιγιστική εμφάνιση, σημειώνοντας έξι νίκες και έξι δεύτερες θέσεις σε 16 αγώνες μη αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης από τον ανταγωνισμό και δη, από τον πρωταθλητή της προηγούμενης χρονιάς, Solberg. Χαρακτηριστικά, ο Loeb ισοφάρισε το απόλυτο ρεκόρ νικών σε μία σεζόν, που κατείχε από το 1992 ο συμπατριώτης του, Didier Auriol ενώ την ίδια χρονιά, η Citroën κατέκτησε επίσης με εμφατικό τρόπο τον δεύτερο της τίτλο στους Κατασκευαστές.
Το 2005, ο Loeb συνέχισε από εκεί που είχε μείνει παίρνοντας την νίκη στο Ράλι Μόντε Κάρλο. Δύο ατυχή αποτελέσματα ακολούθησαν, σε Σουηδία και Μεξικό αλλά ο Αλσατός έπειτα πάτησε ξανά γκάζι, αφήνοντας πίσω όλους τους διώκτες του. Με έξι συνεχόμενες νίκες, έσπασε το ρεκόρ του Timo Salonen, που είχε πετύχει τέσσερις συνεχόμενες το 1986 αλλά και το απόλυτο ρεκόρ νικών σε μία σεζόν, που είχε ισοφαρίσει μόλις την προηγούμενη χρονιά. Τελικά κατέληξε να κερδίσει σε δέκα από τους 16 αγώνες και να πάρει το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του με την διαφορά-μαμούθ των 56 πόντων έναντι του δεύτερου Grönholm, σπάζοντας άλλο ένα ρεκόρ, που κρατούσε επί 25 χρόνια, αυτό της μεγαλύτερης διαφοράς πρώτου με δεύτερο στην τελική κατάταξη, που είχε ο Walter Röhrl από το 1980.
Στο τέλος εκείνης της χρονιάς όμως, ο όμιλος PSA απέσυρε την συμμετοχή από το παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι τόσο της Peugeot όσο και της Citroën, με την δεύτερη να προετοιμάζεται για την μεγάλη αλλαγή των κανονισμών του 2007, όταν και θα επανερχόταν με το νέο C4 WRC. Έτσι, ο παγκόσμιος πρωταθλητής Loeb έμεινε χωρίς εργοστασιακή υποστήριξη το 2006 και αγωνίστηκε αντ’ αυτού στο πρωτάθλημα με την Βελγική Kronos Racing Team, η οποία ήταν εντεταλμένη από την μαμά-Citroën να υποστηρίξει όσο καλύτερα μπορεί την προσπάθεια του Loeb για έναν τρίτο συνεχόμενο παγκόσμιο τίτλο.
Το 2007 βρήκε τον Loeb ξανά πίσω από το τιμόνι ενός εργοστασιακού Citroën, με το οποίο πανηγύρισε κιόλας την νίκη στο ξεκίνημα της νέας σεζόν στο Monte Carlo. Ακολούθησαν δύο αγώνες στους οποίους ηττήθηκε από τον Grönholm, επέστρεψε όμως ξανά δυνατά για να πάρει τρεις συνεχόμενες νίκες, σε Μεξικό, Πορτογαλία και Αργεντινή. Η δεύτερη συνεχόμενη ήττα του στο Ακρόπολις όμως, που ως τότε αποτελούσε τον… «κρυπτονίτη» του Loeb, έχοντας κερδίσει μόλις μια φορά στον εθνικό μας αγώνα, τον έφερε πίσω στην βαθμολογία, εννέα βαθμούς μακριά από τον Φινλανδό. Η μάχη των δύο συνεχίστηκε και μετά την καλοκαιρινή διακοπή, με τον Grönholm να κερδίζει στην Φινλανδία και τον Loeb να απαντά στον αγαπημένο του αγώνα, το Ράλι Γερμανίας, εκεί όπου κέρδιζε σε συνεχόμενες χρονιές, από το 2002. Ο Grönholm πήρε ξανά την νίκη στην Νέα Ζηλανδία και τέθηκε εκ νέου επικεφαλής στο πρωτάθλημα. Αυτή όμως έμελλε να είναι και η τελευταία του νίκη στην σεζόν. Με τον Loeb κυρίαρχο στα επόμενα ασφάλτινα events και ύστερα από την νίκη του και στο Ράλι Ιρλανδίας, χρειαζόταν απλά ένα πλασάρισμα στους βαθμούς στον τελευταίο αγώνα της σεζόν για να στεφθεί εκ νέου πρωταθλητής. Τελικά τερμάτισε τρίτος και πήρε το τέταρτο πρωτάθλημα της καριέρας του, ισοφαρίζοντας τις κατακτήσεις των Salonen και Mäkinen.
Το 2008 ξεκίνησε ξανά με νίκη για τον Loeb, πέμπτη του στο Monte Carlo, μετατρέποντάς τον σε πολυνίκη του αγώνα. Η ατυχία όμως τον μάστισε στους επόμενους αγώνες, εγκαταλείποντας στο Ράλι Σουηδίας και τερματίζοντας μόλις δέκατος στο Ράλι Ιορδανίας, επιτρέποντας στον Mikko Hirvonen να ξεπεράσει τον Loeb που εν τω μεταξύ είχε στεφθεί νικητής στα Ράλι Μεξικού και Αργεντινής. Για άλλη μια χρονιά όμως, ο Γάλλος ήταν ασταμάτητος στο υπόλοιπο της σεζόν, παίρνοντας οκτώ ακόμα νίκες και δύο βάθρα και έναν άνετο πέμπτο παγκόσμιο τίτλο, μετατρέποντάς τον στον πιο επιτυχημένο οδηγό όλων των εποχών. Συν τοις άλλοις, ο Loeb βοήθησε εκείνη την χρονιά την ομάδα του να ανακτήσει τα σκήπτρα των Κατασκευαστών από την Ford ενώ ταυτόχρονα κέρδισε για πρώτη φορά το Ράλι των Χιλίων Λιμνών στην Φινλανδία, όντας μόλις ο τέταρτος μη Σκανδιναβός που το κατάφερνε, μετά τους Sainz, Märtin και Auriol. Στο τέλος της σεζόν, ο Loeb πήρε για τρίτη φορά και τον ατομικό τίτλο στον αγώνα των Πρωταθλητών, όντας ο πρώτος Γάλλος που καταφέρνει κάτι τέτοιο, ξεπερνώντας τον Auriol, που είχε δύο κατακτήσεις.
Την επόμενη χρονιά, ο Loeb μπήκε εξίσου φουριόζος, πετυχαίνοντας πέντε νίκες σε πέντε αγώνες στο ξεκίνημα της χρονιάς, στον δρόμο προς έναν έκτο συνεχόμενο παγκόσμιο τίτλο και την απόλυτη καταξίωσή του ως ο καλύτερος οδηγός ράλι όλων των εποχών. Τα πράγματα όμως δεν συνεχίστηκαν καταπώς επεδίωκε. Μια σειρά κακών αποτελεσμάτων σε Ιταλία, Ελλάδα και Πολωνία, επέτρεψε στον Mikko Hirvonen να τον ξεπεράσει στην βαθμολογία παρ ’ότι είχε μονάχα δύο νίκες, σε σχέση με τις πέντε του Seb. Η μάχη των δύο συνεχίστηκε καθ΄ όλη την διάρκεια της σεζόν με τον Hirvonen να σημειώνει απανωτές νίκες σε Φινλανδία και Αυστραλία και να διευρύνει την διαφορά του από τον Loeb στους πέντε βαθμούς με δύο αγώνες να απομένουν. Καθοριστικό για την έκβαση του πρωταθλήματος αποδείχθηκε τελικά το Rally RACC της Καταλονίας όπου ο Loeb κέρδισε με τον Hirvonen τρίτο, επιτρέποντας στον Γάλλο να στεφθεί πρωταθλητής στον τελευταίο αγώνα, απλώς τερματίζοντας μπροστά από τον Φινλανδό. Έτσι κι έγινε. Ο Loeb κέρδισε στην Ουαλία, με τον Hirvonen δεύτερο ύστερα από μια εξαντλητική μάχη καθ’ όλη την διάρκεια του Ράλι και με αποκορύφωμα τις ειδικές διαδρομές 8&9, όταν ο Loeb με εκπληκτική οδήγηση εκτόξευσε την διαφορά των δύο από τα 2.4 στα 25 δευτερόλεπτα. Έτσι, ο Αλσατός στέφθηκε για έκτη φορά πρωταθλητής, αφήνοντας για δεύτερη συνεχόμενη φορά πίσω του στο πρωτάθλημα τον Hirvonen.
Εντωμεταξύ, οι φήμες είχαν αρχίσει να οργιάζουν πως ο Γάλλος αναζητούσε πια μια διέξοδο από τους αγώνες ράλι, έχοντας ως στόχο του μία μετάβαση στην Formula 1 για το 2010. Πράγματι, ο Loeb είχε συμμετάσχει στις Χειμερινές Δοκιμές της σεζόν του 2008 με την ομάδα της Red Bull, μέγα χορηγό της Citroën στο WRC. Στόχευε μάλιστα να αντικαταστήσει τον συνονόματό του και πιλότο της Toro Rosso, Sébastien Bourdais στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, στο Abu Dhabi. Κάτι τέτοιο τελικά όμως δεν συνέβη, καθώς η FIA δεν του χορήγησε την απαιτούμενη super license και έτσι ο Loeb συνέχισε την πορεία του στις ειδικές διαδρομές.
Το 2010, μάλιστα, ο Γάλλος δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης στον ανταγωνισμό. Ύστερα από την ήττα του στην πρεμιέρα της χρονιάς, στην Σουηδία από τον Hirvonen, την πρώτη του σε ξεκίνημα σεζόν εδώ και τέσσερα χρόνια, ακολούθησαν τρεις συνεχόμενες νίκες και οκτώ συνολικά από τα 13 Ράλι εκείνης της χρονιάς, που τον έφεραν να κατακτήσει τον παγκόσμιο τίτλο, εντός έδρας, στο Ράλι Γαλλίας, τρεις γύρους πριν το φινάλε. Χαρακτηριστικά μάλιστα, το Ράλι είχε μεταφερθεί εκείνη την χρονιά από την Κορσική στην Αλσατία και ο Loeb είχε την τύχη και την τιμή να πανηγυρίσει την κατάκτηση του έβδομου τίτλου του στην τελευταία ειδική διαδρομή του αγώνα, στην γενέτειρά του, το Haguenau.
Η επόμενη σεζόν ήταν η πρώτη (και όπως αποδείχθηκε μοναδική) του Loeb με τον Sébastien Ogier στο bucket του δεύτερου εργοστασιακού DS3. Ο νεαρός Γάλλος αποτελούσε μια νέα ενδοοικογενειακή απειλή για τον Loeb και οι σχέσεις των δύο δεν ήταν ποτέ καλές. Σε αυτό συνέβαλλε και η μέτρια απόδοση του Αλσατού στο ξεκίνημα της σεζόν, με μόλις μία νίκη από τους πρώτους τέσσερις αγώνες, την ώρα που ο Ogier είχε ήδη δύο και βρισκόταν μόλις πέντε βαθμούς πίσω από τον team-mate του στην βαθμολογία των οδηγών. Ο Loeb πήρε την νίκη στους δύο επόμενους αγώνες, σε Ιταλία και Αργεντινή, ηττήθηκε ξανά όμως στο Ακρόπολις από τον Ogier, ενώ έχασε την νίκη και στο Ράλι Γερμανίας εξαιτίας ενός κλαταρισμένου ελαστικού, κάτι που διέκοψε το σερί των συνεχόμενων νικών του εκεί. Αυτό ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Loeb που πίεσε την ομάδα να εκδιώξει τον Ogier και να του δώσει ξανά το αδιαμφισβήτητο status του Νο1 οδηγού της. Έτσι κι έγινε. Ο Ogier δεν θα συνέχιζε στην Citroën το 2012 αλλά έμελλε να διεκδικήσει τον τίτλο ως το φινάλε. Τελικά, και ύστερα από ένα επεισοδιακό κλείσιμο στην σεζόν, στο οποίο ο Loeb κέρδισε μόλις μία φορά, στο Ράλι Καταλονίας, τόσο ο νεαρός Γάλλος, όσο και ο Mikko Hirvonen έμειναν με άδεια χέρια, με τον τίτλο να καταλήγει για όγδοη συνεχόμενη χρονιά στα χέρια του Loeb, που έσπασε το απόλυτο ρεκόρ του Schumacher με επτά τίτλους σε ένα πρωτάθλημα της FIA. Συνάμα, ο Loeb ξεπέρασε στην πορεία του προς το παγκόσμιο και τον Markku Alén με τις περισσότερες νίκες σε ειδικές διαδρομές, που κατείχε ο Φινλανδός με 801.
Το 2012, με τον Mikko Hirvonen για πρώτη φορά στο πλευρό του, ως ομόσταυλο, αποδείχτηκε μια πολύ πιο εύκολη υπόθεση για τον Loeb. Παρότι για άλλη μια φορά το ξεκίνημα της χρονιάς ήταν ταραγμένο για τον πολύπειρο πια πρωταθλητή, με μια έκτη θέση στην Σουηδία και μια εγκατάλειψη στην Πορτογαλία να συνοδεύουν τις νίκες του σε Μόντε Κάρλο και Μεξικό, η συνέχεια της χρονιάς ήταν για άλλη μια φορά καταιγιστική. Πέντε συνεχόμενες νίκες ακολούθησαν, που τον έχρισαν ξανά αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο, ωσότου στα μέσα Σεπτέμβρη ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τους αγώνες ράλι και την πρόθεσή του να ακολουθήσει την Citroën στο ταξίδι της στο WTCC που θα ξεκινούσε δύο χρόνια αργότερα. Με δύο ακόμα νίκες στους τέσσερις τελευταίους αγώνες της χρονιάς, ο Loeb στέφθηκε άνετα πρωταθλητής για ένατη φορά στην καριέρα του, με 57 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Hirvonen.
Την επόμενη χρονιά, ο Loeb συμμετείχε μόλις σε τέσσερις αγώνες, στους οποίους κονταροχτυπήθηκε με την παντοδύναμη Volkswagen του Sébastien Ogier. Κατάφερε να κερδίσει δύο από αυτούς, σε Μόντε Κάρλο και Αργεντινή, ενώ τερμάτισε δεύτερος στο Ράλι Σουηδίας, το οποίο κέρδισε ο Ogier. Αυτή ήταν και η τελευταία νίκη του Αλσατού στα βουνά του Πριγκιπάτου και έβδομη συνολικά στην καριέρα του εκεί. Ο τελευταίος αγώνας του Loeb στο WRC έμελλε να είναι το Ράλι της πατρίδας του, που διεξαγόταν ακόμα στην Αλσατία, τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς, με ένα επετειακό χρωματισμό στο αγωνιστικό DS3 του. Τελικά, το πανηγυρικό τέλος στην καριέρα του Seb δεν ευοδώθηκε, καθώς εγκατέλειψε, σε έναν αγώνα που κέρδισε τελικά ο Ogier, παίρνοντας και τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και πρώτο που δεν θα κατέληγε στα χέρια του Loeb από το 2003.
Λίγο αργότερα, σημείωσε νέο ρεκόρ στην Ανάβαση του Pikes Peak, οδηγώντας ένα Peugeot 208 T16. Ένα ρεκόρ, με χρόνο 8:13.878, που ούτε τα πιο αισιόδοξα simulations των Γάλλων μηχανικών δεν μπορούσαν να έχουν προβλέψει καταπώς αποκαλύφθηκε αργότερα. Η πορεία του συνεχίστηκε στο δημοφιλές εκείνη την εποχή Rallycross συμμετέχοντας με την εργοστασιακή ομάδα της Peugeot, ενώ ταυτόχρονα κυνήγησε την νίκη στο Ράλι Ντακάρ με το επιβλητικό αγωνιστικό 3008 της Γαλλικής φίρμας.
Στην πρώτη του σεζόν, ο Loeb κέρδισε έναν αγώνα προς το τέλος της σεζόν, στην Λετονία και τερμάτισε πέμπτος στην βαθμολογία των οδηγών αλλά η ανοδική πορεία δεν συνεχίστηκε. Τα επόμενα δύο χρόνια, ο Γάλλος ανέβηκε στο βάθρο 12 φορές μα κατάφερε να κερδίσει μόλις άλλη μία, στο Βέλγιο, το 2018, ενώ σε καμία από τις δύο χρονιές δεν μπόρεσε να ανέβει πέραν της τέταρτης θέσης στην βαθμολογία και να παλέψει για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Παράλληλα, στο Dakar, ο Loeb έφτασε ως την δεύτερη θέση το 2017 με πέντε νίκες σε ειδικές διαδρομές, ύστερα από μια αναγνωριστική πορεία στον αγώνα την προηγούμενη χρονιά, εγκατέλειψε όμως, στην έκδοση του φημισμένου ράλι το 2018, την οποία κέρδισε ο Carlos Sainz.
Κάπως έτσι, και με την καριέρα του να φθίνει, ο Loeb στράφηκε εκ νέου στο αγαπημένο του WRC, συμμετέχοντας σε τρεις αγώνες το 2018 με την Citroën, ύστερα από ολοκληρωτική απουσία δύο και πλέον χρόνων. Τερμάτισε μόλις πέμπτος στο Μεξικό και 14ος στην Κορσική, εμφανίζοντας προβλήματα και στους δύο αγώνες, κατάφερε όμως να πανηγυρίσει την νίκη στο Rally RACC τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, σε έναν αγώνα όπου συμμετείχαν επίσης τόσο ο Solberg όσο και ο Ken Block, έπειτα από απουσία έξι και τεσσάρων χρόνων αντίστοιχα. Σε αντίθεση με τους Solberg και Block όμως, που έμειναν εκτός βαθμών στον αγώνα, ο Loeb έδειξε πως έχει ακόμα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει και, ενόψει της επικείμενης απόσυρσης της εργοστασιακής συμμετοχής της Peugeot από το WRX, ο Γάλλος εξέταζε τις επιλογές του για το 2019.
Από την μία πλευρά τίθετο η επιλογή της οριστικής απόσυρσης από το σπορ, με νίκη στον τελευταίο του αγώνα. Μια νίκη που τον έφτανε πια στις 79, μακράν στην κορυφή της σχετικής λίστας και μια συνθήκη που θα έχτιζε έτι περαιτέρω τον μύθο του Γάλλου υπερπρωταθλητή. Από την άλλη, η ασίγαστη ανάγκη του για ταχύτητα και ράλι, που τον έφερνε ξανά κοντά στην επιστροφή του στο σπορ που τον λάτρεψε σαν Θεό. Τελικά, ο Loeb αποφάσισε να επιστρέψει part-time στο σπορ για το 2019, αφήνοντας όμως πίσω του την αγαπημένη του Citroën και το PSA-Group και συμμετέχοντας στην φετινή σεζόν με την Hyundai.
Παράλληλα, πήρε την τρίτη θέση στο Ράλι Ντακάρ, πριν την έναρξη της σεζόν, παρότι κέρδισε τέσσερις ειδικές διαδρομές και έδειξε για μεγάλο κομμάτι του αγώνα ικανός να πάρει την νίκη στον εξαντλητικό μαραθώνιο. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα έχει ως τώρα συμμετάσχει σε έξι από τους δέκα αγώνες, με κορυφαία στιγμή την τρίτη θέση του στο Ράλι Χιλής, ύστερα από βαθμολογημένες παρουσίες σε Μόντε Κάρλο, Σουηδία και Γαλλία. Αξιοσημείωτη, για την καριέρα του Γάλλου στο σύνολό της, είναι και η παρουσία του επί δύο συναπτά έτη στο Le Mans, όπου συμμετείχε στο αποκορύφωμα της κυριαρχίας του στο WRC, με την ομάδα της Pescarolo, το 2005 και 2006. Μάλιστα, την δεύτερη χρονιά, ο Γάλλος τερμάτισε στην δεύτερη θέση της γενικής, μαζί με τους ομοσταύλους του Éric Hélary και Franck Montagny, ανάμεσα στα τότε κυρίαρχα Audi.
Τα πλάνα του Loeb για το μέλλον δεν έχουν αποσαφηνιστεί ακόμα, με το πρόγραμμά του για την φετινή σεζόν να επιφυλάσσει δύο ακόμα παρουσίες του σε αγώνες του WRC αλλά και τα πάντα να παραμένουν ανοιχτά, μετά και την απόσυρση του Sébastien Ogier στο τέλος της επόμενης σεζόν. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως ο Loeb έχει γράψει το όνομά του στην κορυφή των οδηγών του WRC, φέρνοντας το σπορ σε νέα επίπεδα επαγγελματισμού και εναρμονίζοντάς το με τα σύγχρονα πρότυπα σε όλο τον μηχανοκίνητο κόσμο. Αυτή την στιγμή άλλωστε, το όνομα του Loeb βρίσκεται στην κορυφή όλων των κύριων στατιστικών κατηγοριών. Ο Γάλλος πέρα από τα εννιά πρωταθλήματα έχει 79 νίκες, 118 βάθρα, 921 νίκες σε ειδικές διαδρομές και 2126 πόντους, έχοντας ανεβάσει μάλιστα την Γαλλία μαζί με τον Ogier στην κορυφή ανάμεσα στις εθνικότητες με τα περισσότερα πρωταθλήματα και νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, μπροστά από παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Φινλανδία. Και σίγουρα, το όραμα του Sébastien δεν είναι να σταματήσει εδώ.
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
Το 2012, με τον Mikko Hirvonen για πρώτη φορά στο πλευρό του, ως ομόσταυλο, αποδείχτηκε μια πολύ πιο εύκολη υπόθεση για τον Loeb. Παρότι για άλλη μια φορά το ξεκίνημα της χρονιάς ήταν ταραγμένο για τον πολύπειρο πια πρωταθλητή, με μια έκτη θέση στην Σουηδία και μια εγκατάλειψη στην Πορτογαλία να συνοδεύουν τις νίκες του σε Μόντε Κάρλο και Μεξικό, η συνέχεια της χρονιάς ήταν για άλλη μια φορά καταιγιστική. Πέντε συνεχόμενες νίκες ακολούθησαν, που τον έχρισαν ξανά αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο, ωσότου στα μέσα Σεπτέμβρη ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τους αγώνες ράλι και την πρόθεσή του να ακολουθήσει την Citroën στο ταξίδι της στο WTCC που θα ξεκινούσε δύο χρόνια αργότερα. Με δύο ακόμα νίκες στους τέσσερις τελευταίους αγώνες της χρονιάς, ο Loeb στέφθηκε άνετα πρωταθλητής για ένατη φορά στην καριέρα του, με 57 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Hirvonen.
Την επόμενη χρονιά, ο Loeb συμμετείχε μόλις σε τέσσερις αγώνες, στους οποίους κονταροχτυπήθηκε με την παντοδύναμη Volkswagen του Sébastien Ogier. Κατάφερε να κερδίσει δύο από αυτούς, σε Μόντε Κάρλο και Αργεντινή, ενώ τερμάτισε δεύτερος στο Ράλι Σουηδίας, το οποίο κέρδισε ο Ogier. Αυτή ήταν και η τελευταία νίκη του Αλσατού στα βουνά του Πριγκιπάτου και έβδομη συνολικά στην καριέρα του εκεί. Ο τελευταίος αγώνας του Loeb στο WRC έμελλε να είναι το Ράλι της πατρίδας του, που διεξαγόταν ακόμα στην Αλσατία, τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς, με ένα επετειακό χρωματισμό στο αγωνιστικό DS3 του. Τελικά, το πανηγυρικό τέλος στην καριέρα του Seb δεν ευοδώθηκε, καθώς εγκατέλειψε, σε έναν αγώνα που κέρδισε τελικά ο Ogier, παίρνοντας και τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο και πρώτο που δεν θα κατέληγε στα χέρια του Loeb από το 2003.
Λίγο αργότερα, σημείωσε νέο ρεκόρ στην Ανάβαση του Pikes Peak, οδηγώντας ένα Peugeot 208 T16. Ένα ρεκόρ, με χρόνο 8:13.878, που ούτε τα πιο αισιόδοξα simulations των Γάλλων μηχανικών δεν μπορούσαν να έχουν προβλέψει καταπώς αποκαλύφθηκε αργότερα. Η πορεία του συνεχίστηκε στο δημοφιλές εκείνη την εποχή Rallycross συμμετέχοντας με την εργοστασιακή ομάδα της Peugeot, ενώ ταυτόχρονα κυνήγησε την νίκη στο Ράλι Ντακάρ με το επιβλητικό αγωνιστικό 3008 της Γαλλικής φίρμας.
Στην πρώτη του σεζόν, ο Loeb κέρδισε έναν αγώνα προς το τέλος της σεζόν, στην Λετονία και τερμάτισε πέμπτος στην βαθμολογία των οδηγών αλλά η ανοδική πορεία δεν συνεχίστηκε. Τα επόμενα δύο χρόνια, ο Γάλλος ανέβηκε στο βάθρο 12 φορές μα κατάφερε να κερδίσει μόλις άλλη μία, στο Βέλγιο, το 2018, ενώ σε καμία από τις δύο χρονιές δεν μπόρεσε να ανέβει πέραν της τέταρτης θέσης στην βαθμολογία και να παλέψει για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Παράλληλα, στο Dakar, ο Loeb έφτασε ως την δεύτερη θέση το 2017 με πέντε νίκες σε ειδικές διαδρομές, ύστερα από μια αναγνωριστική πορεία στον αγώνα την προηγούμενη χρονιά, εγκατέλειψε όμως, στην έκδοση του φημισμένου ράλι το 2018, την οποία κέρδισε ο Carlos Sainz.
Κάπως έτσι, και με την καριέρα του να φθίνει, ο Loeb στράφηκε εκ νέου στο αγαπημένο του WRC, συμμετέχοντας σε τρεις αγώνες το 2018 με την Citroën, ύστερα από ολοκληρωτική απουσία δύο και πλέον χρόνων. Τερμάτισε μόλις πέμπτος στο Μεξικό και 14ος στην Κορσική, εμφανίζοντας προβλήματα και στους δύο αγώνες, κατάφερε όμως να πανηγυρίσει την νίκη στο Rally RACC τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς, σε έναν αγώνα όπου συμμετείχαν επίσης τόσο ο Solberg όσο και ο Ken Block, έπειτα από απουσία έξι και τεσσάρων χρόνων αντίστοιχα. Σε αντίθεση με τους Solberg και Block όμως, που έμειναν εκτός βαθμών στον αγώνα, ο Loeb έδειξε πως έχει ακόμα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει και, ενόψει της επικείμενης απόσυρσης της εργοστασιακής συμμετοχής της Peugeot από το WRX, ο Γάλλος εξέταζε τις επιλογές του για το 2019.
Από την μία πλευρά τίθετο η επιλογή της οριστικής απόσυρσης από το σπορ, με νίκη στον τελευταίο του αγώνα. Μια νίκη που τον έφτανε πια στις 79, μακράν στην κορυφή της σχετικής λίστας και μια συνθήκη που θα έχτιζε έτι περαιτέρω τον μύθο του Γάλλου υπερπρωταθλητή. Από την άλλη, η ασίγαστη ανάγκη του για ταχύτητα και ράλι, που τον έφερνε ξανά κοντά στην επιστροφή του στο σπορ που τον λάτρεψε σαν Θεό. Τελικά, ο Loeb αποφάσισε να επιστρέψει part-time στο σπορ για το 2019, αφήνοντας όμως πίσω του την αγαπημένη του Citroën και το PSA-Group και συμμετέχοντας στην φετινή σεζόν με την Hyundai.
Παράλληλα, πήρε την τρίτη θέση στο Ράλι Ντακάρ, πριν την έναρξη της σεζόν, παρότι κέρδισε τέσσερις ειδικές διαδρομές και έδειξε για μεγάλο κομμάτι του αγώνα ικανός να πάρει την νίκη στον εξαντλητικό μαραθώνιο. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα έχει ως τώρα συμμετάσχει σε έξι από τους δέκα αγώνες, με κορυφαία στιγμή την τρίτη θέση του στο Ράλι Χιλής, ύστερα από βαθμολογημένες παρουσίες σε Μόντε Κάρλο, Σουηδία και Γαλλία. Αξιοσημείωτη, για την καριέρα του Γάλλου στο σύνολό της, είναι και η παρουσία του επί δύο συναπτά έτη στο Le Mans, όπου συμμετείχε στο αποκορύφωμα της κυριαρχίας του στο WRC, με την ομάδα της Pescarolo, το 2005 και 2006. Μάλιστα, την δεύτερη χρονιά, ο Γάλλος τερμάτισε στην δεύτερη θέση της γενικής, μαζί με τους ομοσταύλους του Éric Hélary και Franck Montagny, ανάμεσα στα τότε κυρίαρχα Audi.
Τα πλάνα του Loeb για το μέλλον δεν έχουν αποσαφηνιστεί ακόμα, με το πρόγραμμά του για την φετινή σεζόν να επιφυλάσσει δύο ακόμα παρουσίες του σε αγώνες του WRC αλλά και τα πάντα να παραμένουν ανοιχτά, μετά και την απόσυρση του Sébastien Ogier στο τέλος της επόμενης σεζόν. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως ο Loeb έχει γράψει το όνομά του στην κορυφή των οδηγών του WRC, φέρνοντας το σπορ σε νέα επίπεδα επαγγελματισμού και εναρμονίζοντάς το με τα σύγχρονα πρότυπα σε όλο τον μηχανοκίνητο κόσμο. Αυτή την στιγμή άλλωστε, το όνομα του Loeb βρίσκεται στην κορυφή όλων των κύριων στατιστικών κατηγοριών. Ο Γάλλος πέρα από τα εννιά πρωταθλήματα έχει 79 νίκες, 118 βάθρα, 921 νίκες σε ειδικές διαδρομές και 2126 πόντους, έχοντας ανεβάσει μάλιστα την Γαλλία μαζί με τον Ogier στην κορυφή ανάμεσα στις εθνικότητες με τα περισσότερα πρωταθλήματα και νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, μπροστά από παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Φινλανδία. Και σίγουρα, το όραμα του Sébastien δεν είναι να σταματήσει εδώ.
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
