Ο «καλύτερος οδηγός Ράλι του 20ου αιώνα» και η Νέμεσις της Michelle Mouton, που άκουγε στο όνομα Walter Röhrl, ήταν ένας παθιασμένος οδηγός ράλι και το μεγαλύτερο όνομα της εποχής των Group B, που όμως δεν ήθελε ποτέ του να στεφθεί πρωταθλητής.
Ο Walter Röhrl κατέκτησε δύο παγκόσμια πρωταθλήματα ράλι στα 15 χρόνια που συμμετείχε σκόρπια και κατά βούληση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, από το 1973, όταν πρωτοαγωνίστηκε στο Ράλι Μόντε Κάρλο με
ένα Opel Commodore GS/E έως και το 1987 όταν αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικά από την ενεργό δράση των ειδικών διαδρομών, ύστερα και από την κατάρρευση της μυθικής κατηγορίας Group B. Παρ ’όλα αυτά, αν τον ρωτήσει κανείς σήμερα, που κατέχει θέση δοκιμαστή και οδηγού εξέλιξης για τα μοντέλα παραγωγής της Porsche, δηλώνει πως θα προτιμούσε να μην είχε στεφθεί πρωταθλητής ποτέ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να το αποφύγει.
Ο Walter Röhrl ήταν -και συνεχίζει να είναι- ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος. Ένας οδηγός που λάτρευε την ουσία του επαγγέλματός του, ήξερε να είναι ταχύτατος σε αυτό, μα μισούσε τις φανφάρες και την δημοσιότητα που το συνόδευαν. Σε μια από τις πιο περίφημες εξωαγωνιστικές ιστορίες που τον αφορούν, φέρεται να έχει πει στον διευθυντή της ομάδας της Opel, με την οποία κατέκτησε τον δεύτερό του τίτλο, το 1982, με αντίπαλο την Mouton, πως αρνείται να συμμετάσχει σε ένα κλιπάκι του μεγάλου χορηγού της ομάδας, της Rothmans, ως φανατικός αντικαπνιστής αλλά και γιατί πληρώνεται για να είναι οδηγός αγώνων και όχι ηθοποιός ή μοντέλο.
Ρίχνοντας παράλληλα κανείς μια ματιά στην λίστα των αναλυτικών συμμετοχών του Röhrl σε αγώνες ράλι για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι ο Γερμανός ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να ορίζει την μοίρα του και να κρατήσει τον εαυτό του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κάνοντας παράλληλα αυτό που αγαπούσε. Ο Röhrl δεν συμμετείχε σε καμία σεζόν στο πλήρες πρόγραμμα του πρωταθλήματος, προσπερνώντας συχνά τρία διάσημα events αυτού. Το Ράλι Σουηδίας, στο οποίο συμμετείχε μόλις τρεις φορές, το Ράλι των Χιλίων Λιμνών στην Φινλανδία, γιατί είχε μεγάλα άλματα που τον… ενοχλούσαν και το μισητό του RAC Rally στην λασπώδη Ουαλία, κάτι το οποίο εξόργιζε τον τιμ μάνατζέρ της Opel, Tony Fall. Ο Γερμανός κατάφερε να κατακτήσει παρ ’ όλα αυτά στην καριέρα του 14 νίκες, οι περισσότερες εκ των οποίων στο Ράλι Μόντε Κάρλο αλλά και στο δικό μας Ακρόπολις, όπου πέτυχε τρεις θριάμβους, το 1975, στην πρώτη του επικράτηση στην μεγάλη κατηγορία, το 1978 και το 1983. Η καριέρα του Röhrl ήταν για χρόνια συνυφασμένη με την Opel, με τα μοντέλα της οποίας συμμετείχε τα έξι από τα πρώτα δέκα χρόνια της διεθνούς καριέρας του. Ο πρώτος του τίτλος όμως ήρθε στο τιμόνι ενός Fiat 131 Abarth, το 1980, όταν ο Röhrl πήρε τέσσερις νίκες, χαρίζοντας και τον πολύτιμο -τότε- τίτλο των κατασκευαστών στην ομάδα του. Αυτό είναι κάτι που συνήθιζε άλλωστε ο Röhrl, ο οποίος ήταν παρών στην κατάκτηση άλλων δύο πρωταθλημάτων για την Ιταλική μάρκα, το 1977 και το 1978, σκοράροντας δύο νίκες στην δεύτερη χρονιά του στο τιμόνι του 131, χάνοντας όμως το πρωτάθλημα από τον ομόσταυλό του, Markku Alén.
Η πιο λαμπρή σεζόν της καριέρας του Röhrl όμως είναι σίγουρα η μοναδική του με την Lancia, τότε που ο τέντζερης κύλησε και βρήκε το… Ιταλικό καπάκι. Το 1983, ο Röhrl, έχοντας εκδιωχθεί πια κακήν κακώς από την Rothmans Opel Rally Team, μεταπήδησε στην Lancia, η οποία ευελπιστούσε πως η… πισωκίνητη 037 θα μπορούσε να αντισταθεί στις ορέξεις του Quattro και να φέρει ξανά τον τίτλο στα χέρια της. «Αιχμή του δόρατος» σε αυτήν την προσπάθεια υπήρξε ο Röhrl, η νοοτροπία του οποίου ταίριαξε γάντι με την φιλοδοξία των Ιταλών να ιδωθεί το κατόρθωμά τους ως μια νίκη των μηχανικών τους έναντι των Γερμανών παρά ως μια σπουδαία εμφάνιση από έναν Γερμανό οδηγό. Κάπως έτσι, ο Röhrl και η Lancia άνοιξαν την αυλαία με νίκη στο Monte Carlo, κάνοντας μάλιστα και το 1-2 με τον Alén. Η Lancia δεν βρέθηκε στην Σουηδία, καθώς ο αγώνας αυτός δεν μετρούσε παρά μόνο για το πρωτάθλημα των οδηγών, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στον Hannu Mikkola να πάρει την νίκη εκεί και να οδηγήσει την Audi σε ένα εμφατικό αλλά άκαρπο βαθμολογικά 1-2-3. Η Ιταλική μηχανή άλλωστε ήταν καλοκουρδισμένη έτσι ώστε να κυνηγήσει μονάχα τον τίτλο των Κατασκευαστών, κάτι που άρεσε όλο και περισσότερο στον ήδη δις πρωταθλητή Röhrl. Στο Ράλι Πορτογαλίας όμως, ο Γερμανός δεν κατάφερε τίποτα καλύτερο από την τρίτη θέση, πίσω τόσο από τον Mikkola όσο και από την μεγάλη του αντίπαλο την προηγούμενη σεζόν, Michele Mouton.
Το επόμενο ραντεβού ήταν το Safari Rally αλλά η εύθραυστη 037 κρίθηκε ανίκανη από τους Ιταλούς να παρουσιαστεί ανταγωνιστική στην Κένυα και έτσι προφυλάχθηκε στο Torino, ενόψει των Ευρωπαϊκών αγώνων. Στο Safari επικράτησε τελικά ο Ari Vatanen με το Ascona της Opel, αφήνοντας πίσω τους εργοστασιακούς της Audi και σκορπίζοντας χαμόγελα στον Ιταλικό Βορρά. Από εκεί και μετά, ο Röhrl και η 037 ήταν ασταμάτητοι, σημειώνοντας τέσσερις νίκες στους επόμενους έξι αγώνες. Η αρχή έγινε στο Ράλι Κορσικής, όπου ο Alén ήταν αυτός που ηγήθηκε του 1-2-3 της Lancia, ακολουθούμενος από τον Röhrl και τον Ιταλό Adartico Vudafieri που «κλείδωσε» το βάθρο στα χρώματα της Martini, μεγάλου χορηγού της ομάδας. Το Ακρόπολις που ακολουθούσε ήταν υπόθεση του Röhrl που πήρε την νίκη, αφήνοντας τον Alén πίσω του και την Audi να αναζητά απαντήσεις.
Αυτές, δεν ήρθαν ούτε στο Ράλι Νέας Ζηλανδίας, όπου και πάλι ο Γερμανός ήταν ασταμάτητος και πήρε την νίκη, μπροστά από τον Timo Salonen με ένα Nissan 240RS και με τον ομόσταυλό του Markku Alén να αφήνει ξανά εκτός βάθρου τα Quattro. Η λύση για τους Γερμανούς βρέθηκε στα επόμενα δύο Ράλι, όταν αρχής γενομένης στην Αργεντινή, πέτυχαν το 1-2-3 με τους Mikkola, Blomqvist και Mouton και έπειτα σκόραραν το 1-2 και στην Φινλανδία, εκμεταλλευόμενοι την απουσία του Röhrl από αμφότερους τους αγώνες για προσωπικούς και… ιδιάζοντες λόγους. Ο επόμενος αγώνας ήταν το Ράλι ΣανΡέμο, στην Ιταλία και συνάμα έμελλε να είναι και ο τελευταίος του Γερμανού με την Lancia. Μέσα στο σπίτι τους, οι 037 έκαναν το 1-2-3, «κλείδωσαν» το βάθρο και το πρωτάθλημα των Κατασκευαστών και πανηγύρισαν τον τελευταίο τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλήματος που κατέληξε σε πισωκίνητο αυτοκίνητο.
Μετά την κατάρρευση της κατηγορίας Group B, ο Röhrl αποσύρθηκε από τα Ράλι, σπάζοντας το ρεκόρ στην ανάβαση του Pikes Peak το 1987 με ένα Audi Sport Quattro S1 E2, ενώ συμμετείχε και στις 24 Ώρες του Nürburgring το 1992, κάνοντας τον Niki Lauda να τον χαρακτηρίσει «Genius on wheels» για την εκπληκτική του εμφάνιση στην Γερμανική πίστα υπό καταρρακτώδη βροχή και ομίχλη.
Το 2000, ανακηρύχθηκε «Καλύτερος οδηγός ράλι του αιώνα» και «όλων των εποχών» στην Ιταλία και «Καλύτερος Οδηγός Αγώνων Ράλι της Χιλιετίας» στην Γαλλία, λαμβάνοντας έτσι την αναγνώριση που τόσο του άξιζε, όσο κι αν δεν την ήθελε επειδή θα τον… χαιρετούσαν περισσότεροι άγνωστοι στον δρόμο.
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
Ο Walter Röhrl κατέκτησε δύο παγκόσμια πρωταθλήματα ράλι στα 15 χρόνια που συμμετείχε σκόρπια και κατά βούληση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, από το 1973, όταν πρωτοαγωνίστηκε στο Ράλι Μόντε Κάρλο με
ένα Opel Commodore GS/E έως και το 1987 όταν αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικά από την ενεργό δράση των ειδικών διαδρομών, ύστερα και από την κατάρρευση της μυθικής κατηγορίας Group B. Παρ ’όλα αυτά, αν τον ρωτήσει κανείς σήμερα, που κατέχει θέση δοκιμαστή και οδηγού εξέλιξης για τα μοντέλα παραγωγής της Porsche, δηλώνει πως θα προτιμούσε να μην είχε στεφθεί πρωταθλητής ποτέ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να το αποφύγει.
Ο Walter Röhrl ήταν -και συνεχίζει να είναι- ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος. Ένας οδηγός που λάτρευε την ουσία του επαγγέλματός του, ήξερε να είναι ταχύτατος σε αυτό, μα μισούσε τις φανφάρες και την δημοσιότητα που το συνόδευαν. Σε μια από τις πιο περίφημες εξωαγωνιστικές ιστορίες που τον αφορούν, φέρεται να έχει πει στον διευθυντή της ομάδας της Opel, με την οποία κατέκτησε τον δεύτερό του τίτλο, το 1982, με αντίπαλο την Mouton, πως αρνείται να συμμετάσχει σε ένα κλιπάκι του μεγάλου χορηγού της ομάδας, της Rothmans, ως φανατικός αντικαπνιστής αλλά και γιατί πληρώνεται για να είναι οδηγός αγώνων και όχι ηθοποιός ή μοντέλο.
Ρίχνοντας παράλληλα κανείς μια ματιά στην λίστα των αναλυτικών συμμετοχών του Röhrl σε αγώνες ράλι για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι ο Γερμανός ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να ορίζει την μοίρα του και να κρατήσει τον εαυτό του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κάνοντας παράλληλα αυτό που αγαπούσε. Ο Röhrl δεν συμμετείχε σε καμία σεζόν στο πλήρες πρόγραμμα του πρωταθλήματος, προσπερνώντας συχνά τρία διάσημα events αυτού. Το Ράλι Σουηδίας, στο οποίο συμμετείχε μόλις τρεις φορές, το Ράλι των Χιλίων Λιμνών στην Φινλανδία, γιατί είχε μεγάλα άλματα που τον… ενοχλούσαν και το μισητό του RAC Rally στην λασπώδη Ουαλία, κάτι το οποίο εξόργιζε τον τιμ μάνατζέρ της Opel, Tony Fall. Ο Γερμανός κατάφερε να κατακτήσει παρ ’ όλα αυτά στην καριέρα του 14 νίκες, οι περισσότερες εκ των οποίων στο Ράλι Μόντε Κάρλο αλλά και στο δικό μας Ακρόπολις, όπου πέτυχε τρεις θριάμβους, το 1975, στην πρώτη του επικράτηση στην μεγάλη κατηγορία, το 1978 και το 1983. Η καριέρα του Röhrl ήταν για χρόνια συνυφασμένη με την Opel, με τα μοντέλα της οποίας συμμετείχε τα έξι από τα πρώτα δέκα χρόνια της διεθνούς καριέρας του. Ο πρώτος του τίτλος όμως ήρθε στο τιμόνι ενός Fiat 131 Abarth, το 1980, όταν ο Röhrl πήρε τέσσερις νίκες, χαρίζοντας και τον πολύτιμο -τότε- τίτλο των κατασκευαστών στην ομάδα του. Αυτό είναι κάτι που συνήθιζε άλλωστε ο Röhrl, ο οποίος ήταν παρών στην κατάκτηση άλλων δύο πρωταθλημάτων για την Ιταλική μάρκα, το 1977 και το 1978, σκοράροντας δύο νίκες στην δεύτερη χρονιά του στο τιμόνι του 131, χάνοντας όμως το πρωτάθλημα από τον ομόσταυλό του, Markku Alén.
Η πιο λαμπρή σεζόν της καριέρας του Röhrl όμως είναι σίγουρα η μοναδική του με την Lancia, τότε που ο τέντζερης κύλησε και βρήκε το… Ιταλικό καπάκι. Το 1983, ο Röhrl, έχοντας εκδιωχθεί πια κακήν κακώς από την Rothmans Opel Rally Team, μεταπήδησε στην Lancia, η οποία ευελπιστούσε πως η… πισωκίνητη 037 θα μπορούσε να αντισταθεί στις ορέξεις του Quattro και να φέρει ξανά τον τίτλο στα χέρια της. «Αιχμή του δόρατος» σε αυτήν την προσπάθεια υπήρξε ο Röhrl, η νοοτροπία του οποίου ταίριαξε γάντι με την φιλοδοξία των Ιταλών να ιδωθεί το κατόρθωμά τους ως μια νίκη των μηχανικών τους έναντι των Γερμανών παρά ως μια σπουδαία εμφάνιση από έναν Γερμανό οδηγό. Κάπως έτσι, ο Röhrl και η Lancia άνοιξαν την αυλαία με νίκη στο Monte Carlo, κάνοντας μάλιστα και το 1-2 με τον Alén. Η Lancia δεν βρέθηκε στην Σουηδία, καθώς ο αγώνας αυτός δεν μετρούσε παρά μόνο για το πρωτάθλημα των οδηγών, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στον Hannu Mikkola να πάρει την νίκη εκεί και να οδηγήσει την Audi σε ένα εμφατικό αλλά άκαρπο βαθμολογικά 1-2-3. Η Ιταλική μηχανή άλλωστε ήταν καλοκουρδισμένη έτσι ώστε να κυνηγήσει μονάχα τον τίτλο των Κατασκευαστών, κάτι που άρεσε όλο και περισσότερο στον ήδη δις πρωταθλητή Röhrl. Στο Ράλι Πορτογαλίας όμως, ο Γερμανός δεν κατάφερε τίποτα καλύτερο από την τρίτη θέση, πίσω τόσο από τον Mikkola όσο και από την μεγάλη του αντίπαλο την προηγούμενη σεζόν, Michele Mouton.
Το επόμενο ραντεβού ήταν το Safari Rally αλλά η εύθραυστη 037 κρίθηκε ανίκανη από τους Ιταλούς να παρουσιαστεί ανταγωνιστική στην Κένυα και έτσι προφυλάχθηκε στο Torino, ενόψει των Ευρωπαϊκών αγώνων. Στο Safari επικράτησε τελικά ο Ari Vatanen με το Ascona της Opel, αφήνοντας πίσω τους εργοστασιακούς της Audi και σκορπίζοντας χαμόγελα στον Ιταλικό Βορρά. Από εκεί και μετά, ο Röhrl και η 037 ήταν ασταμάτητοι, σημειώνοντας τέσσερις νίκες στους επόμενους έξι αγώνες. Η αρχή έγινε στο Ράλι Κορσικής, όπου ο Alén ήταν αυτός που ηγήθηκε του 1-2-3 της Lancia, ακολουθούμενος από τον Röhrl και τον Ιταλό Adartico Vudafieri που «κλείδωσε» το βάθρο στα χρώματα της Martini, μεγάλου χορηγού της ομάδας. Το Ακρόπολις που ακολουθούσε ήταν υπόθεση του Röhrl που πήρε την νίκη, αφήνοντας τον Alén πίσω του και την Audi να αναζητά απαντήσεις.
Αυτές, δεν ήρθαν ούτε στο Ράλι Νέας Ζηλανδίας, όπου και πάλι ο Γερμανός ήταν ασταμάτητος και πήρε την νίκη, μπροστά από τον Timo Salonen με ένα Nissan 240RS και με τον ομόσταυλό του Markku Alén να αφήνει ξανά εκτός βάθρου τα Quattro. Η λύση για τους Γερμανούς βρέθηκε στα επόμενα δύο Ράλι, όταν αρχής γενομένης στην Αργεντινή, πέτυχαν το 1-2-3 με τους Mikkola, Blomqvist και Mouton και έπειτα σκόραραν το 1-2 και στην Φινλανδία, εκμεταλλευόμενοι την απουσία του Röhrl από αμφότερους τους αγώνες για προσωπικούς και… ιδιάζοντες λόγους. Ο επόμενος αγώνας ήταν το Ράλι ΣανΡέμο, στην Ιταλία και συνάμα έμελλε να είναι και ο τελευταίος του Γερμανού με την Lancia. Μέσα στο σπίτι τους, οι 037 έκαναν το 1-2-3, «κλείδωσαν» το βάθρο και το πρωτάθλημα των Κατασκευαστών και πανηγύρισαν τον τελευταίο τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλήματος που κατέληξε σε πισωκίνητο αυτοκίνητο.
Μετά την κατάρρευση της κατηγορίας Group B, ο Röhrl αποσύρθηκε από τα Ράλι, σπάζοντας το ρεκόρ στην ανάβαση του Pikes Peak το 1987 με ένα Audi Sport Quattro S1 E2, ενώ συμμετείχε και στις 24 Ώρες του Nürburgring το 1992, κάνοντας τον Niki Lauda να τον χαρακτηρίσει «Genius on wheels» για την εκπληκτική του εμφάνιση στην Γερμανική πίστα υπό καταρρακτώδη βροχή και ομίχλη.
Το 2000, ανακηρύχθηκε «Καλύτερος οδηγός ράλι του αιώνα» και «όλων των εποχών» στην Ιταλία και «Καλύτερος Οδηγός Αγώνων Ράλι της Χιλιετίας» στην Γαλλία, λαμβάνοντας έτσι την αναγνώριση που τόσο του άξιζε, όσο κι αν δεν την ήθελε επειδή θα τον… χαιρετούσαν περισσότεροι άγνωστοι στον δρόμο.
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
