Ο Lewis Hamilton είναι πια εξάκις παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1, βρίσκεται στα χνάρια των απόλυτων ρεκόρ του Michael Schumacher και ο #MonsieurF1 αφουγκράζεται τον ήχο που παράγει η ιστορία σαν γράφεται μπροστά στα μάτια μας.
83 νίκες, 87 pole positions, 150 βάθρα. Αισίως έξι παγκόσμια πρωταθλήματα, τα δεύτερα περισσότερα από κάθε άλλον πιλότο στην ιστορία. Προσθέστε σε αυτά 46 ταχύτερους γύρους και 3399 βαθμούς καριέρας
από 248 εκκινήσεις και έχετε τον πλήρη πίνακα με τα στατιστικά επιτεύγματα του Lewis Hamilton, ύστερα από 13 (παρά κάτι) σερί σεζόν στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου κόσμου. Είναι αλήθεια, πως τα στατιστικά συχνά αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για να πεις ψέματα. Ο σπουδαίος Juan Manuel Fangio άλλωστε, έχει στο βιογραφικό του σχεδόν το ένα τέταρτο των νικών του Hamilton ενώ ο μεγάλος του αντίπαλος εκείνη την εποχή και μέντορας για τους Άγγλους πιλότους που ακολούθησαν, Sir Stirling Moss, παραμένει ίσως ο κορυφαίος χωρίς παγκόσμιο τίτλο, 60 χρόνια αργότερα.
Σε έναν κόσμο όμως που η ποσοτικοποιήση των πάντων αποτελεί το ‘name of the game’ και τα λεγόμενα «Big Data Analytics» το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της εποχής μας στο πεδίο της τεχνολογικής προόδου, τα στατιστικά ίσως να αποτελούν ένα έσχατο καταφύγιο, μια διέξοδο, για να μετρηθεί εν τέλει με αριθμούς αυτό που στην γενέτειρα του Hamilton, στο Stevenage του Herdforshire, θα καλείτο απλά και λακωνικά ‘greatness’. Ο Βρετανός με το ράστα μαλλί, το status παγκόσμιας κλάσης celebrity, το vegan lifestyle, που διχάζει με τις επιλογές και τις δηλώσεις του και που ακόμα στην συνείδηση των πολλών παραμένει ένα από τα πιο σπουδαία ακατέργαστα (και συνεπώς χαμένα) οδηγικά ταλέντα έχουν γεννηθεί ποτέ, βρίσκεται στο δικό του «ραντεβού με την ιστορία», αντιμέτωπος με την γιγάντια αποστολή να επανορίσει και επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο αυτού του ‘greatness’ και να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για τον ρόλο του καλύτερου πιλότου (ή τουλάχιστον του πιο επιτυχημένου) όλων των εποχών.
Όταν πριν από 16 χρόνια, βέβαια, ο Michael Schumacher κλείδωνε με την όγδοη θέση του στο ταραχώδες Ιαπωνικό Grand Prix του 2003 τον έκτο παγκόσμιο τίτλο του, τερματίζοντας την σεζόν δύο βαθμούς μπροστά από τον επίδοξο πορθητή της «κόκκινης κυριαρχίας», Kimi Raikkonen και ξεπερνούσε το απόλυτο ρεκόρ των πέντε πρωταθλημάτων του Fangio, το κοινό αίσθημα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα συνέτεινε πως η ιστορία του αγαπημένου μας σπορ, ξαναγραφόταν μπροστά στα μάτια μας, σχεδόν 50 χρόνια, μετά τα ανδραγαθήματα του Fangio.
Αντίστοιχα, όταν ο Valentino Rossi έπαιρνε το έβδομο πρωτάθλημά του στην μεγάλη κατηγορία και ένατο συνολικά το 2009, πλησιάζοντας στα στοιχειωμένα ρεκόρ του μεγάλου Agostini, η κοινή λογική και η προτέρα εμπειρία κατέληγαν πως δεν θα είναι παρά 30, 40 ή και 50 χρόνια, μέχρι κάποιος να μπορέσει να πλησιάσει ή απειλήσει τα νέα ρεκόρ και δεν θα είναι μέχρις ότου ο ‘Schumi’ και ο ‘Rossi’ αναγορευθούν σε «ιερά τέρατα» από γενιές που δεν θα τους έχουν παρακολουθήσει ποτέ ωσότου να αποκαθηλωθούν από τους επόμενους σπουδαίους πιλότους και αναβάτες μιας μελλοντικής επερχόμενης γενιάς. Φεῦ! Μόλις επτά χρόνια ύστερα από την οριστική απόσυρση του Schumacher και ενόσω ο Valentino Rossi ακόμα μάχεται με το αναπόδραστο της μοίρας και των γηρατειών στις απανταχού πίστες, η νέα γενιά έχει ήδη αναλάβει να πάρει τα ηνία και να επεκτείνει τα ρεκόρ τους μέχρις εκεί που δεν πάει.
Ο Marc Marquez έφτασε στους οκτώ παγκόσμιους τίτλους πριν σχεδόν έναν μήνα όντας μόλις 26 ετών, ενώ στα καθ’ημάς, ο Lewis Hamilton βρίσκεται μια ανάσα από το να ισοφαρίσει και να ξεπεράσει κάθε ένα από τα ρεκόρ του Schumacher, μηδέ αυτό των νικών εξαιρουμένου. Ο Βρετανός ακονίζει ήδη τα μαχαίρια του, μαζί με την ανίκητη Γερμανική μηχανή που κατοικοεδρεύει στο Brackley και το Brixworth για να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στο σπορ για έβδομη συνεχή χρονιά το 2020 και να οδηγήσουν τον Lewis στην κορυφή του μηχανοκίνητου στερεώματος.
Ύστερα από άλλη μια σεζόν άφατης κυριαρχίας, η οποία δεν θαμπώθηκε ούτε όταν η Ferrari «σήμανε τις σάλπιγγες» της αντεπίθεσης μετά την καλοκαιρινή διακοπή, ο Hamilton στέκει στις λίστες των στατιστικών σε απόσταση αναπνοής από τον άνθρωπο που διαδέχθηκε στο πρώτο εκ των δύο «Ασημί Βελών» τον Ιανουάριο του 2013. Η παράδοση-παραλαβή της θέσης της W04 δεν φάνταζε εκείνη την εποχή τόσο φαντασμαγορική, με το ‘comeback’ του Γερμανού θρύλου να έχει κατηγοριοποιηθεί ως αποτυχημένο, την καριέρα του Hamilton να έχει βαλτώσει και τις επιτυχίες του προγράμματος της Mercedes ως κατασκευάστρια εταιρεία τα πρώτα τρία χρόνια της ενασχόλησής της να είναι κατά πολύ μικρότερες του αναμενομένου.
83 νίκες, 87 pole positions, 150 βάθρα. Αισίως έξι παγκόσμια πρωταθλήματα, τα δεύτερα περισσότερα από κάθε άλλον πιλότο στην ιστορία. Προσθέστε σε αυτά 46 ταχύτερους γύρους και 3399 βαθμούς καριέρας
από 248 εκκινήσεις και έχετε τον πλήρη πίνακα με τα στατιστικά επιτεύγματα του Lewis Hamilton, ύστερα από 13 (παρά κάτι) σερί σεζόν στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου κόσμου. Είναι αλήθεια, πως τα στατιστικά συχνά αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για να πεις ψέματα. Ο σπουδαίος Juan Manuel Fangio άλλωστε, έχει στο βιογραφικό του σχεδόν το ένα τέταρτο των νικών του Hamilton ενώ ο μεγάλος του αντίπαλος εκείνη την εποχή και μέντορας για τους Άγγλους πιλότους που ακολούθησαν, Sir Stirling Moss, παραμένει ίσως ο κορυφαίος χωρίς παγκόσμιο τίτλο, 60 χρόνια αργότερα.
Σε έναν κόσμο όμως που η ποσοτικοποιήση των πάντων αποτελεί το ‘name of the game’ και τα λεγόμενα «Big Data Analytics» το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της εποχής μας στο πεδίο της τεχνολογικής προόδου, τα στατιστικά ίσως να αποτελούν ένα έσχατο καταφύγιο, μια διέξοδο, για να μετρηθεί εν τέλει με αριθμούς αυτό που στην γενέτειρα του Hamilton, στο Stevenage του Herdforshire, θα καλείτο απλά και λακωνικά ‘greatness’. Ο Βρετανός με το ράστα μαλλί, το status παγκόσμιας κλάσης celebrity, το vegan lifestyle, που διχάζει με τις επιλογές και τις δηλώσεις του και που ακόμα στην συνείδηση των πολλών παραμένει ένα από τα πιο σπουδαία ακατέργαστα (και συνεπώς χαμένα) οδηγικά ταλέντα έχουν γεννηθεί ποτέ, βρίσκεται στο δικό του «ραντεβού με την ιστορία», αντιμέτωπος με την γιγάντια αποστολή να επανορίσει και επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο αυτού του ‘greatness’ και να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για τον ρόλο του καλύτερου πιλότου (ή τουλάχιστον του πιο επιτυχημένου) όλων των εποχών.
Όταν πριν από 16 χρόνια, βέβαια, ο Michael Schumacher κλείδωνε με την όγδοη θέση του στο ταραχώδες Ιαπωνικό Grand Prix του 2003 τον έκτο παγκόσμιο τίτλο του, τερματίζοντας την σεζόν δύο βαθμούς μπροστά από τον επίδοξο πορθητή της «κόκκινης κυριαρχίας», Kimi Raikkonen και ξεπερνούσε το απόλυτο ρεκόρ των πέντε πρωταθλημάτων του Fangio, το κοινό αίσθημα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα συνέτεινε πως η ιστορία του αγαπημένου μας σπορ, ξαναγραφόταν μπροστά στα μάτια μας, σχεδόν 50 χρόνια, μετά τα ανδραγαθήματα του Fangio.
Αντίστοιχα, όταν ο Valentino Rossi έπαιρνε το έβδομο πρωτάθλημά του στην μεγάλη κατηγορία και ένατο συνολικά το 2009, πλησιάζοντας στα στοιχειωμένα ρεκόρ του μεγάλου Agostini, η κοινή λογική και η προτέρα εμπειρία κατέληγαν πως δεν θα είναι παρά 30, 40 ή και 50 χρόνια, μέχρι κάποιος να μπορέσει να πλησιάσει ή απειλήσει τα νέα ρεκόρ και δεν θα είναι μέχρις ότου ο ‘Schumi’ και ο ‘Rossi’ αναγορευθούν σε «ιερά τέρατα» από γενιές που δεν θα τους έχουν παρακολουθήσει ποτέ ωσότου να αποκαθηλωθούν από τους επόμενους σπουδαίους πιλότους και αναβάτες μιας μελλοντικής επερχόμενης γενιάς. Φεῦ! Μόλις επτά χρόνια ύστερα από την οριστική απόσυρση του Schumacher και ενόσω ο Valentino Rossi ακόμα μάχεται με το αναπόδραστο της μοίρας και των γηρατειών στις απανταχού πίστες, η νέα γενιά έχει ήδη αναλάβει να πάρει τα ηνία και να επεκτείνει τα ρεκόρ τους μέχρις εκεί που δεν πάει.
Ο Marc Marquez έφτασε στους οκτώ παγκόσμιους τίτλους πριν σχεδόν έναν μήνα όντας μόλις 26 ετών, ενώ στα καθ’ημάς, ο Lewis Hamilton βρίσκεται μια ανάσα από το να ισοφαρίσει και να ξεπεράσει κάθε ένα από τα ρεκόρ του Schumacher, μηδέ αυτό των νικών εξαιρουμένου. Ο Βρετανός ακονίζει ήδη τα μαχαίρια του, μαζί με την ανίκητη Γερμανική μηχανή που κατοικοεδρεύει στο Brackley και το Brixworth για να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στο σπορ για έβδομη συνεχή χρονιά το 2020 και να οδηγήσουν τον Lewis στην κορυφή του μηχανοκίνητου στερεώματος.
Ύστερα από άλλη μια σεζόν άφατης κυριαρχίας, η οποία δεν θαμπώθηκε ούτε όταν η Ferrari «σήμανε τις σάλπιγγες» της αντεπίθεσης μετά την καλοκαιρινή διακοπή, ο Hamilton στέκει στις λίστες των στατιστικών σε απόσταση αναπνοής από τον άνθρωπο που διαδέχθηκε στο πρώτο εκ των δύο «Ασημί Βελών» τον Ιανουάριο του 2013. Η παράδοση-παραλαβή της θέσης της W04 δεν φάνταζε εκείνη την εποχή τόσο φαντασμαγορική, με το ‘comeback’ του Γερμανού θρύλου να έχει κατηγοριοποιηθεί ως αποτυχημένο, την καριέρα του Hamilton να έχει βαλτώσει και τις επιτυχίες του προγράμματος της Mercedes ως κατασκευάστρια εταιρεία τα πρώτα τρία χρόνια της ενασχόλησής της να είναι κατά πολύ μικρότερες του αναμενομένου.
Έξι χρόνια μετά, και με τον Hamilton να χτυπά την πόρτα σε όλα τα ρεκόρ του Schumacher, με όπλο την τεράστια σταθερότητα και αξιοπιστία που του χάρισε 17 βάθρα σε 19 αγώνες φέτος, ακόμα κι όταν η Mercedes παρουσιαζόταν ως το δεύτερο (ή και τρίτο) ταχύτερο μονοθέσιο, εκείνο το switch που πέτυχαν οι νέοι διοικούντες το αγωνιστικό τμήμα, Wolff και Lauda, μετά την αποπομπή των Haug και Brawn, στο τέλος του 2012, μοιάζει να είναι μια από τις πιο σημαδιακές αποφάσεις στην ιστορία του σπορ και κάνει την ιστορία να ξαναγράφεται, σιγοτραγουδώντας κάθε δεύτερη Κυριακή μπροστά στα μάτια μας.
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
