Η Formula 1 επέστρεψε για 69η φορά στη Monza γιορτάζοντας ταυτόχρονα την 90η επέτειο από την γέννηση της Scuderia Ferrari, στον απόηχο του πρώτου θριάμβου του ‘Cavallino Rampante’ στην φετινή σεζόν και της νίκης του Charles Leclerc στο Spa.
Ήταν μια ζεστή Πέμπτη ενός Σεπτέμβρη 6 χρόνια πριν όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου εκεί. Εκεί, όπου 3 μέρες αργότερα χιλιάδες κόσμου ξεχυνόταν κάτω από το podium παρ’ ότι ο ήρωάς τους δεν είχε
κερδίσει και στεκόταν δεύτερος πλάι στον Seb Vettel. Εκεί, όπου αν είχα την δυνατότητα θα γύρναγα ξανά και ξανά κάθε χρόνο έκτοτε, πότε για να δω τον Lewis Hamilton και πότε τον Nico Rosberg να ανεβαίνουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Μα κυρίως για να ξαναζήσω εκείνο τον παλμό, την ατμόσφαιρα, που όμοιά της δεν έχω ξαναζήσει.
Είναι το μέρος που αποκαλείται από πολλούς «Ο Ναός της Ταχύτητας» από τον καιρό που ακόμα το οβάλ κομμάτι της πίστας, γνωστό ως Alta Velocita, ελληνιστί «Υψηλή Ταχύτητα» λειτουργούσε και αποτελούσε κομμάτι της κανονικής διαδρομής. Είναι το μέρος όπου κάνουν την εμφάνισή τους θρυλικές στροφές όπως η Curva Grande, η Ascari, οι δύο Lesmo, και φυσικά η Parabolica, το όνομα της οποίας είναι εμπνευσμένο από το λατινικό Parabola που έχει τις ρίζες του στην αρχαιοελληνική μαθηματική παραβολή.
Στροφές-θρύλοι που ακόμα και σήμερα συναρπάζουν όσο τίποτα άλλο πιλότους και θεατές. Στροφές πολύ υψηλών ταχυτήτων που ντύνουν μεγαλόπρεπα την πιο γρήγορη πίστα στο καλεντάρι. Μία πίστα στην οποία πέρυσι σημειώθηκε και το ρεκόρ υψηλότερης μέσης ωριαίας ταχύτητας σε έναν γύρο, από τον Kimi Raikkonen, με 263.587 χλμ./ώρα στην προσπάθεια που του χάρισε την pole position.
Μία πίστα στην οποία το slipstreaming αποτελεί την καλύτερη επιθετική τακτική, και που έδωσε στο σπορ τον πιο αμφίρροπο τερματισμό της ιστορίας του, όταν το 1971 o Peter Gethin πήρε την πρώτη νίκη της καριέρας του για 0.01 δευτερόλεπτο από τον Ronnie Peterson, σε έναν αγώνα όπου τα πρώτα τέσσερα μονοθέσια πήραν τερματισμό με διαφορά 0.18 δευτερολέπτων.
Μία πίστα όμως στην οποία έχουν σημειωθεί και πολυάριθμα δυστυχήματα, με 87 ανθρώπους να χάνουν εκεί την ζωή τους μεταξύ των οποίων ο προαναφερθείς Peterson το 1978, ο Emilio Materassi που σκοτώθηκε με άλλους 27 θεατές στο Ιταλικό Grand Prix του 1928, ο Alberto Ascari σε ιδιωτικές δοκιμές με την Ferrari το 1955, λίγες μόλις μέρες μετά το τρομακτικό του ατύχημα στο λιμάνι του Monte Carlo από το οποίο βγήκε αλώβητος, ο Volfgang Von Trips που έχασε τον έλεγχο της Ferrari του και προσγειώθηκε πάνω σε 14 θεατές χάνοντας την ζωή του και τον παγκόσμιο τίτλο από τον team-mate του, Phil Hill στον αγώνα του 1961 και φυσικά ο Jochen Rindt, ο μοναδικός έως τώρα -και ελπίζουμε δια παντός- πρωταθλητής που δεν καταφέρνει ποτέ να παραλάβει το τρόπαιο του.
Ταυτόχρονα, το φημισμένο Ιταλικό σιρκουί είναι και ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο, μόλις το 3ο που κατασκευάστηκε ποτέ μετά από αυτά των Brooklands και της Ινδιανάπολης, ανοίγοντας τις πύλες του στις 3 Σεπτέμβρη του 1922, 97 ολόκληρα χρόνια πριν τον φετινό αγώνα.
Αποτελεί παράλληλα εδώ και δεκαετίες την ανεπίσημη έδρα της Scuderia Ferrari, καθότι μπορεί να μην ανήκει στην φημισμένη μάρκα με το αλογάκι αλλά είναι ο μόνιμος και πιο φημισμένος πόλος έλξης για τους εκατοντάδες χιλιάδες Tifosi της παγκοσμίως, που έχουν πανηγυρίσει 18 νίκες της αγαπημένης τους ομάδας εκεί, η πιο συγκινητική εκ των οποίων ήρθε το 1988, σε μια χρονιά απόλυτης κυριαρχίας των Senna και Prost με την McLaren και λίγες μόλις ημέρες μετά το θάνατο του Enzo Ferrari όταν τα Ιταλικά μονοθέσια κέρδισαν με μια γερή δόση τύχης και έκαναν το 1-2 με τους Berger και Alboreto.
Μία νίκη που έχει εγχαραχτεί στο Ιταλικό folklore ως η μοναδική χάρη που ζήτησε από τον Θεό ο Cavaliere πριν πάει στην Κόλαση, χάνοντας σύμφωνα με την παράδοση μία θέση στον Παράδεισο ως αντάλλαγμα για αυτόν τον απροσδόκητο θρίαμβο της εταιρείας του. Η Ferrari έχει βέβαια πια να κερδίσει εκεί από το 2010 με τον Fernando Alonso και είναι σίγουρο πως οι Sebastian Vettel και Charles Leclerc κουβαλάνε το βαρύ φορτίο της εννιάχρονης ανομβρίας αυτό το Σαββατοκύριακο και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επαναλάβουν τον θρίαμβο του ‘Cavallino Rampante’ και να ντουμπλάρουν τις νίκες τους μετά την επικράτηση του Μονεγάσκου μία εβδομάδα νωρίτερα, στο Spa.
Εδώ βέβαια, φαβορί για την επικράτηση είναι μάλλον ο Sebastian Vettel, καθώς αυτή εξάλλου αποτελεί και μια από τις αγαπημένες διαδρομές του Γερμανού, χάρη στην πρώτη νίκη της καριέρας του που πανηγύρισε 11 χρόνια νωρίτερα όταν στην 2η σεζόν του στο σπορ, θριάμβευσε υπό καταρρακτώδη βροχή οδηγώντας για λογαριασμό της Toro Rosso, παίρνοντας την πρώτη και μοναδική ως τα σήμερα pole position και νίκη της Ιταλικής θυγατρικής εταιρείας των Κόκκινων Ταύρων της Red Bull.
Ήταν μια ζεστή Πέμπτη ενός Σεπτέμβρη 6 χρόνια πριν όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου εκεί. Εκεί, όπου 3 μέρες αργότερα χιλιάδες κόσμου ξεχυνόταν κάτω από το podium παρ’ ότι ο ήρωάς τους δεν είχε
κερδίσει και στεκόταν δεύτερος πλάι στον Seb Vettel. Εκεί, όπου αν είχα την δυνατότητα θα γύρναγα ξανά και ξανά κάθε χρόνο έκτοτε, πότε για να δω τον Lewis Hamilton και πότε τον Nico Rosberg να ανεβαίνουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Μα κυρίως για να ξαναζήσω εκείνο τον παλμό, την ατμόσφαιρα, που όμοιά της δεν έχω ξαναζήσει.
Είναι το μέρος που αποκαλείται από πολλούς «Ο Ναός της Ταχύτητας» από τον καιρό που ακόμα το οβάλ κομμάτι της πίστας, γνωστό ως Alta Velocita, ελληνιστί «Υψηλή Ταχύτητα» λειτουργούσε και αποτελούσε κομμάτι της κανονικής διαδρομής. Είναι το μέρος όπου κάνουν την εμφάνισή τους θρυλικές στροφές όπως η Curva Grande, η Ascari, οι δύο Lesmo, και φυσικά η Parabolica, το όνομα της οποίας είναι εμπνευσμένο από το λατινικό Parabola που έχει τις ρίζες του στην αρχαιοελληνική μαθηματική παραβολή.
Στροφές-θρύλοι που ακόμα και σήμερα συναρπάζουν όσο τίποτα άλλο πιλότους και θεατές. Στροφές πολύ υψηλών ταχυτήτων που ντύνουν μεγαλόπρεπα την πιο γρήγορη πίστα στο καλεντάρι. Μία πίστα στην οποία πέρυσι σημειώθηκε και το ρεκόρ υψηλότερης μέσης ωριαίας ταχύτητας σε έναν γύρο, από τον Kimi Raikkonen, με 263.587 χλμ./ώρα στην προσπάθεια που του χάρισε την pole position.
Μία πίστα στην οποία το slipstreaming αποτελεί την καλύτερη επιθετική τακτική, και που έδωσε στο σπορ τον πιο αμφίρροπο τερματισμό της ιστορίας του, όταν το 1971 o Peter Gethin πήρε την πρώτη νίκη της καριέρας του για 0.01 δευτερόλεπτο από τον Ronnie Peterson, σε έναν αγώνα όπου τα πρώτα τέσσερα μονοθέσια πήραν τερματισμό με διαφορά 0.18 δευτερολέπτων.
Μία πίστα όμως στην οποία έχουν σημειωθεί και πολυάριθμα δυστυχήματα, με 87 ανθρώπους να χάνουν εκεί την ζωή τους μεταξύ των οποίων ο προαναφερθείς Peterson το 1978, ο Emilio Materassi που σκοτώθηκε με άλλους 27 θεατές στο Ιταλικό Grand Prix του 1928, ο Alberto Ascari σε ιδιωτικές δοκιμές με την Ferrari το 1955, λίγες μόλις μέρες μετά το τρομακτικό του ατύχημα στο λιμάνι του Monte Carlo από το οποίο βγήκε αλώβητος, ο Volfgang Von Trips που έχασε τον έλεγχο της Ferrari του και προσγειώθηκε πάνω σε 14 θεατές χάνοντας την ζωή του και τον παγκόσμιο τίτλο από τον team-mate του, Phil Hill στον αγώνα του 1961 και φυσικά ο Jochen Rindt, ο μοναδικός έως τώρα -και ελπίζουμε δια παντός- πρωταθλητής που δεν καταφέρνει ποτέ να παραλάβει το τρόπαιο του.
Ταυτόχρονα, το φημισμένο Ιταλικό σιρκουί είναι και ένα από τα παλαιότερα στον κόσμο, μόλις το 3ο που κατασκευάστηκε ποτέ μετά από αυτά των Brooklands και της Ινδιανάπολης, ανοίγοντας τις πύλες του στις 3 Σεπτέμβρη του 1922, 97 ολόκληρα χρόνια πριν τον φετινό αγώνα.
Αποτελεί παράλληλα εδώ και δεκαετίες την ανεπίσημη έδρα της Scuderia Ferrari, καθότι μπορεί να μην ανήκει στην φημισμένη μάρκα με το αλογάκι αλλά είναι ο μόνιμος και πιο φημισμένος πόλος έλξης για τους εκατοντάδες χιλιάδες Tifosi της παγκοσμίως, που έχουν πανηγυρίσει 18 νίκες της αγαπημένης τους ομάδας εκεί, η πιο συγκινητική εκ των οποίων ήρθε το 1988, σε μια χρονιά απόλυτης κυριαρχίας των Senna και Prost με την McLaren και λίγες μόλις ημέρες μετά το θάνατο του Enzo Ferrari όταν τα Ιταλικά μονοθέσια κέρδισαν με μια γερή δόση τύχης και έκαναν το 1-2 με τους Berger και Alboreto.
Μία νίκη που έχει εγχαραχτεί στο Ιταλικό folklore ως η μοναδική χάρη που ζήτησε από τον Θεό ο Cavaliere πριν πάει στην Κόλαση, χάνοντας σύμφωνα με την παράδοση μία θέση στον Παράδεισο ως αντάλλαγμα για αυτόν τον απροσδόκητο θρίαμβο της εταιρείας του. Η Ferrari έχει βέβαια πια να κερδίσει εκεί από το 2010 με τον Fernando Alonso και είναι σίγουρο πως οι Sebastian Vettel και Charles Leclerc κουβαλάνε το βαρύ φορτίο της εννιάχρονης ανομβρίας αυτό το Σαββατοκύριακο και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να επαναλάβουν τον θρίαμβο του ‘Cavallino Rampante’ και να ντουμπλάρουν τις νίκες τους μετά την επικράτηση του Μονεγάσκου μία εβδομάδα νωρίτερα, στο Spa.
Εδώ βέβαια, φαβορί για την επικράτηση είναι μάλλον ο Sebastian Vettel, καθώς αυτή εξάλλου αποτελεί και μια από τις αγαπημένες διαδρομές του Γερμανού, χάρη στην πρώτη νίκη της καριέρας του που πανηγύρισε 11 χρόνια νωρίτερα όταν στην 2η σεζόν του στο σπορ, θριάμβευσε υπό καταρρακτώδη βροχή οδηγώντας για λογαριασμό της Toro Rosso, παίρνοντας την πρώτη και μοναδική ως τα σήμερα pole position και νίκη της Ιταλικής θυγατρικής εταιρείας των Κόκκινων Ταύρων της Red Bull.
Αυτό είναι βέβαια και το μέρος που κάθε tifoso πρέπει κάποτε να επισκεφτεί, είναι η γενέτειρα του μηχανοκίνητου αθλητισμού στην Ιταλία και η πίστα που έχει διοργανώσει τους περισσότερους αγώνες της Formula 1 από κάθε άλλη, διοργανώνοντας αυτό το Σαββατοκύριακο το 69ο Ιταλικό Grand Prix σε 70 χρόνια ιστορίας του παγκοσμίου πρωταθλήματος, με μόνη χρονιά απουσίας της από το καλεντάρι το 1980, λόγω εργασιών στην πίστα. Είναι μία από τις πιο γνωστές και αγαπητές πίστες στον κόσμο.
Είναι η ιδιότυπη La La Land του μηχανοκίνητου κόσμου.
Είναι η Monza!
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
Είναι η ιδιότυπη La La Land του μηχανοκίνητου κόσμου.
Είναι η Monza!
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
