Το μακάβριο νέο «έσκασε» πρωί-πρωί στις ειδοποιήσεις του κινητού μου. Δεν φαινόταν ολόκληρο μα κατάλαβα. «Formula One legend Niki Lauda» ξεκίναγε η θλιβερή είδηση και τολμώ να πω πως κάπου μέσα μου είχα ήδη φοβηθεί ποια θα ήταν η συνέχεια.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές, που κάποτε μοιραία έρχονται, συνηθίζουμε να κοιτάμε μακριά, στις όμορφες αναμνήσεις μιας πορείας, μιας καριέρας ή και μιας ιστορίας που απεικονίζει καθαρά το ποιόν του ανδρός.
Όχι στην περίπτωση του Lauda. Δεν συναντάς άλλωστε κάθε μέρα ιστορίες ανθρώπων που ήξεραν και κατάφεραν να κερδίσουν τον θάνατο. Ιστορίες για τις οποίες το δημοσιογραφίστικο κλισέ θα έλεγε «θα μπορούσαν να γίνουν ταινία» αν ο Ron Howard δεν έσπαγε το «φράγμα» ανάμεσα στον μηχανοκίνητο κόσμο και το σινεμά με το «Rush» που κυκλοφόρησε το 2013. Μια ταινία όχι μονάχα για την μυθική σεζόν του 1976 και την κόντρα Hunt και Lauda αλλά πολύ περισσότερο γύρω από την ιστορία ενός ανθρώπου που κορόιδεψε κατάμουτρα το πεπρωμένο του.
Ο Lauda ήταν ένας τέτοιος τύπος. Ένας από τους λίγους που εκεί πάνω που βρίσκεται πια -ή ακόμα και κατά την διάρκεια του ταξιδιού- θα είχε το προνόμιο -ή ίσως και την τιμή- να βγάλει την γλώσσα στον «βαρκάρη του Αχέροντα» και να τον κάνει να σωπάσει. Ίσως και να νοιώσει ντροπή. Δεν θέλω να γίνομαι μακάβριος ή ανατριχιαστικός. Το μόνο που επιδιώκω γράφοντας αυτό εδώ το κατευόδιο είναι να ρίξω φως σε μια σκοτεινή ιστορία. Φως που αναβλύζει από την ζωή του Αυστριακού, ο οποίος φλέρταρε με το «μη ων» για πρώτη φορά την 1η του Αυγούστου του 1976, όταν σε εκείνο το περιβόητο Γερμανικό Grand Prix στο παλιό Nürburgring, έχασε τον έλεγχο της Ferrari του ενόσω προπορευόταν, έπεσε στις μπαριέρες και έζησε για περίπου μισό λεπτό μέσα σε μια πύρινη κόλαση φλεγόμενης βενζίνης.
Ως εκ θαύματος, τύχης ή συγκυρίας, ο Lauda σώθηκε, αν και χρειάστηκε να υποστεί μια εξαντλητική διαδικασία αποκατάστασης και πολλαπλές εγχειρήσεις που αλλοίωσαν την μορφή του, αφού το γεμάτο εγκαύματα πρόσωπό του δεν κατάφερε ποτέ να επανέλθει. Σε αυτό ίσως και να συντέλεσε το γεγονός πως μόλις έναν μήνα και έντεκα μέρες αργότερα, ο Αυστριακός πιλότος του «Cavallino Rampante» και συνδιεκδικητής μαζί με τον άσπονδο φίλο του James Hunt βρισκόταν ξανά στο cockpit της Ferrari 015 του για να συμμετάσχει κανονικά και παρά τους ανυπόφορους πόνους του στο Ιταλικό Grand Prix της Monza. Έναν αγώνα, που για την ιστορία, τερμάτισε τέταρτος.
Μια άλλη εκπληκτική ιστορία από την περίοδο της αποθεραπείας του, που εξιστόρησε με πολύ εύσχημο και λυρικό τρόπο στην ταινία του και ο Howard, είναι αυτή που από το κρεβάτι του πόνου στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί αμέσως μετά το ατύχημα και κατά την διάρκεια μιας υπερεπίπονης διαδικασίας «καθαρισμού πνευμόνων», ο Lauda παρακολουθούσε το Ολλανδικό Grand Prix, είδε τον James Hunt να κερδίζει και να τον πλησιάζει μόλις στους δύο βαθμούς και έπεισε τον εαυτό του να βγει όσο πιο άμεσα μπορούσε από εκεί και να επιστρέψει στις πίστες. Μπορεί τελικά το πρωτάθλημα του 1976 να κατέληξε στα χέρια του ‘playboy’ James Hunt και η σχέση του Αυστριακού πρωταθλητή με τον γεροEnzo Ferrari να καταστράφηκε μετά την απόφαση που έλαβε να εγκαταλείψει λόγω μη ασφαλών συνθηκών διεξαγωγής του φινάλε της σεζόν στην Suzuka, ο Lauda όμως έπεστρεψε δυνατός, πήρε το πρωτάθλημα του 1977 και άλλο ένα με την McLaren στην δεύτερη περίοδο της καριέρας του στην Formula 1 και έβαλε εαυτόν στο ελίτ γκρουπ με τους πιλότους που έχουν κερδίσει τρεις παγκόσμιους τίτλους.
Από εκείνη την καταραμένη μέρα του Αυγούστου και έπειτα βέβαια, η ζωή και η εμφάνιση του «ποντικού», όπως τον αποκαλούσε κοροϊδευτικά ο Αγγλικός τύπος πριν το ατύχημά του, έμελλε να ήταν σημαδεμένες. Το 1997, ο Αυστριακός προχώρησε για πρώτη φορά σε μεταμόσχευση νεφρού από τον αδερφό του, έχοντας λίγες μόνο εβδομάδες πριν χάσει την ζωή του από ανεπάρκεια. Οκτώ χρόνια αργότερα, το νεφρό αυτό αναγκάστηκε να ξαναντικατασταθεί και εν τη απουσία συμβατού δότη, η Birgit Wetzinger, αεροσυνοδός στην αεροπορική εταιρεία που διατηρούσε, έδωσε το δικό της για λογαριασμό του Lauda, σώζοντας τον Αυστριακό για τρίτη φορά και ανοίγοντας τον δρόμο για τον γάμο των δύο που έλαβε χώρα το 2008.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές, που κάποτε μοιραία έρχονται, συνηθίζουμε να κοιτάμε μακριά, στις όμορφες αναμνήσεις μιας πορείας, μιας καριέρας ή και μιας ιστορίας που απεικονίζει καθαρά το ποιόν του ανδρός.
Όχι στην περίπτωση του Lauda. Δεν συναντάς άλλωστε κάθε μέρα ιστορίες ανθρώπων που ήξεραν και κατάφεραν να κερδίσουν τον θάνατο. Ιστορίες για τις οποίες το δημοσιογραφίστικο κλισέ θα έλεγε «θα μπορούσαν να γίνουν ταινία» αν ο Ron Howard δεν έσπαγε το «φράγμα» ανάμεσα στον μηχανοκίνητο κόσμο και το σινεμά με το «Rush» που κυκλοφόρησε το 2013. Μια ταινία όχι μονάχα για την μυθική σεζόν του 1976 και την κόντρα Hunt και Lauda αλλά πολύ περισσότερο γύρω από την ιστορία ενός ανθρώπου που κορόιδεψε κατάμουτρα το πεπρωμένο του.
Ο Lauda ήταν ένας τέτοιος τύπος. Ένας από τους λίγους που εκεί πάνω που βρίσκεται πια -ή ακόμα και κατά την διάρκεια του ταξιδιού- θα είχε το προνόμιο -ή ίσως και την τιμή- να βγάλει την γλώσσα στον «βαρκάρη του Αχέροντα» και να τον κάνει να σωπάσει. Ίσως και να νοιώσει ντροπή. Δεν θέλω να γίνομαι μακάβριος ή ανατριχιαστικός. Το μόνο που επιδιώκω γράφοντας αυτό εδώ το κατευόδιο είναι να ρίξω φως σε μια σκοτεινή ιστορία. Φως που αναβλύζει από την ζωή του Αυστριακού, ο οποίος φλέρταρε με το «μη ων» για πρώτη φορά την 1η του Αυγούστου του 1976, όταν σε εκείνο το περιβόητο Γερμανικό Grand Prix στο παλιό Nürburgring, έχασε τον έλεγχο της Ferrari του ενόσω προπορευόταν, έπεσε στις μπαριέρες και έζησε για περίπου μισό λεπτό μέσα σε μια πύρινη κόλαση φλεγόμενης βενζίνης.
Ως εκ θαύματος, τύχης ή συγκυρίας, ο Lauda σώθηκε, αν και χρειάστηκε να υποστεί μια εξαντλητική διαδικασία αποκατάστασης και πολλαπλές εγχειρήσεις που αλλοίωσαν την μορφή του, αφού το γεμάτο εγκαύματα πρόσωπό του δεν κατάφερε ποτέ να επανέλθει. Σε αυτό ίσως και να συντέλεσε το γεγονός πως μόλις έναν μήνα και έντεκα μέρες αργότερα, ο Αυστριακός πιλότος του «Cavallino Rampante» και συνδιεκδικητής μαζί με τον άσπονδο φίλο του James Hunt βρισκόταν ξανά στο cockpit της Ferrari 015 του για να συμμετάσχει κανονικά και παρά τους ανυπόφορους πόνους του στο Ιταλικό Grand Prix της Monza. Έναν αγώνα, που για την ιστορία, τερμάτισε τέταρτος.
Μια άλλη εκπληκτική ιστορία από την περίοδο της αποθεραπείας του, που εξιστόρησε με πολύ εύσχημο και λυρικό τρόπο στην ταινία του και ο Howard, είναι αυτή που από το κρεβάτι του πόνου στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί αμέσως μετά το ατύχημα και κατά την διάρκεια μιας υπερεπίπονης διαδικασίας «καθαρισμού πνευμόνων», ο Lauda παρακολουθούσε το Ολλανδικό Grand Prix, είδε τον James Hunt να κερδίζει και να τον πλησιάζει μόλις στους δύο βαθμούς και έπεισε τον εαυτό του να βγει όσο πιο άμεσα μπορούσε από εκεί και να επιστρέψει στις πίστες. Μπορεί τελικά το πρωτάθλημα του 1976 να κατέληξε στα χέρια του ‘playboy’ James Hunt και η σχέση του Αυστριακού πρωταθλητή με τον γεροEnzo Ferrari να καταστράφηκε μετά την απόφαση που έλαβε να εγκαταλείψει λόγω μη ασφαλών συνθηκών διεξαγωγής του φινάλε της σεζόν στην Suzuka, ο Lauda όμως έπεστρεψε δυνατός, πήρε το πρωτάθλημα του 1977 και άλλο ένα με την McLaren στην δεύτερη περίοδο της καριέρας του στην Formula 1 και έβαλε εαυτόν στο ελίτ γκρουπ με τους πιλότους που έχουν κερδίσει τρεις παγκόσμιους τίτλους.
Από εκείνη την καταραμένη μέρα του Αυγούστου και έπειτα βέβαια, η ζωή και η εμφάνιση του «ποντικού», όπως τον αποκαλούσε κοροϊδευτικά ο Αγγλικός τύπος πριν το ατύχημά του, έμελλε να ήταν σημαδεμένες. Το 1997, ο Αυστριακός προχώρησε για πρώτη φορά σε μεταμόσχευση νεφρού από τον αδερφό του, έχοντας λίγες μόνο εβδομάδες πριν χάσει την ζωή του από ανεπάρκεια. Οκτώ χρόνια αργότερα, το νεφρό αυτό αναγκάστηκε να ξαναντικατασταθεί και εν τη απουσία συμβατού δότη, η Birgit Wetzinger, αεροσυνοδός στην αεροπορική εταιρεία που διατηρούσε, έδωσε το δικό της για λογαριασμό του Lauda, σώζοντας τον Αυστριακό για τρίτη φορά και ανοίγοντας τον δρόμο για τον γάμο των δύο που έλαβε χώρα το 2008.
Σήμερα το πρωί, και έπειτα από μερικούς δύσκολους μήνες, κατά τους οποίους ο Lauda προχώρησε μεταξύ άλλων και σε μεταμόσχευση πνευμόνων, ύστερα από την πνευμονία που τον «χτύπησε» στις διακοπές του πέρυσι το καλοκαίρι, ο 70χρονος έχασε την ζωή του στον ύπνο του, στο νοσοκομείο στο οποίο βρισκόταν για μια διαδικασία αιμοκάθαρσης. Κι αν η ανακοίνωση της οικογένειάς του δήλωνε πως έφυγε ήσυχος στο πλευρό των αγαπημένων του, ο θρυλικός και θαρραλέος Αυστριακός ίσως ήταν ήσυχος και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί είναι ένας από τους λίγους που κέρδισε τον θάνατο, 3-1 στο aggregate.
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
Σύνταξη κειμένου: Κωνσταντίνος Μπουράμας
Επισκεφθείτε το Garagistas για περισσότερα νέα από τον κόσμο της F1!
